Categorie: Events

Op zaterdag 30 septembermaakte de Belgische de gothic-legende Swan Death  zijn opwachting in het Flavirama-park.

Om 20u30 stonden ze paraat voor een publiek, dat had plaatsgenomen op de stoelen op het gras. Het was eerder koud dan warm. En het was volle maan. Zouden de wolven huilen?

Naast het publiek was er een  hok gemaakt uit zwarte plastiek dat op een kubus leek,vandaar werd het geluid geregeld,de belichting en de projectie van bijpassende Videobeelden

Op het podium stond links de zanger bassist Raytan Swan, zwarte basgitaar omgespt met een deukhoed, grijze loden vest toe tot onder de nek, zwartgrijze jeansbroek, geschoeid met een soort van botten zonder snoeren. Een volgeling van the Sisters Off Mercy?

In het midden zangeres Vina Swan, kortgerokt in een zwarte rok als een majoret. Ze droeg kniehoge beige musketierlaarzen, die de vorm van haar benen eer aan deden en droeg een bruine poolreizigerjas met op de kap imitatiepels.

Op enkele meters van haar gitarist Julius Swan in zijn handen een 10-snarige elektrische gitaar waar hij het publiek mee zou veroveren.

Voor hem op de planken vloer stonden er wat effectpedalen waarmee hij handig atmosfeer-overgangen zou maken.

Achter de bassist stond achter de keyboard Heidi Swan; een blonde nimf in het zwart gekleed;

Zij was verantwoordelijk voor de zweverige klanken..Wat verderop achter de gitarist violist Marc Swan met bijpassende zwarte lederen gothicjas.

Zwart is toch wat Gothic zo donker maakt.

Naast de zanger op schouderhoogte stond er een kastje waar wat effectmachines opstonden en een lamp met spots die traag veranderden van kleuren.

Bas en zang werd ondersteund door gitaar, keyboard legde er een laag bovenop de zangeres op de voorgrond en de violist. En ja hoor. Al van bij het eerste nummer vloeiden alle tonen mooi in elkaar en bereikten zo de oren van de aandachtige toeschouwers. En op het gras was het koel,een extra pull of sjaal was welkom. Op het podium werd het warm.

Zangeres Vina Swan ontdeed zich van haar jas. Daar stond ze dan mouwloos met een zwart topje. Bij het nummer ‘Dark Soul of Egypt’ maakte ze oriëntaalse bewegingen met haar armen vingers en handen. Het geheel kreeg nog meer betekenis door een karavaan met kamelen die geprojecteerd werd door Jan Simoen de geluidstechnicus.. Het was de blonde vrouw achter het Keyboard Heidi Swan die zowaar zong als een maghrebijnse net of ze daar was opgevoed..

‘The sign of the young wolves’ werd gespeeld en sommige aanwezigen keken eens naar de volle maan.

Er was nog een lied waar een zwarte raaf op de video achter hun alle aandacht kreeg. De muziek leek gemaakt voor de video. De vogel groot op het filmdoek,zijn vleugels bewogen op de maat van de muziek. De raaf was even een steracteur.

Op een bepaald moment werden er vlammen op het doek geprojecteerd, de raaf was toen al lang gaan vliegen.

Atmosfeer en beleving en duisternis in al zijn toonaarden. Zelf de zangeres was even te zien met meters lange witte vogelvleugels zo zweefde ze op het scherm.

De zanger bassist nam wel even de tijd om de muzikanten en zangeressen voor te stellen..

Bij een cover van the Doors had de violist zich plots heel klein en onzichtbaar gemaakt. Op dat moment was de zanger die familie werd van Jim Morisson, “Light my fire”‘ werd stuwender en stuwender, het ging tussen de bassist zanger en de gitarist en tussen de  basgitarist en de zangeres. De gitarist kon op dit nummer zijn vingers de vrije loop laten.

Na dit lied kwam de violist weer te voorschijn.

Er werd nog een lied gespeeld waar Heidi Swan van achter haar toetsen kwam. En de muzikanten wisten heel goed waar ze mee bezig waren.

Bijna aan het einde,werd een nieuwe steracteur aangekondigd,”een varken” en het kwam groot in beeld, achter tralies, snuit en neusgaten duidelijk op de voorgrond.

De muziek was helemaal afgestemd op het geknor van het varken,de zang ook.

Bij het concert waren er vele mensen die bijna onmerkbaar meewiegden.

Aan het einde van het concert kondigde de violist aan,dat er nog een verrassing was.

De muzikanten en zangeressen gingen naast elkaar staan en maakten een sierlijke buiging terwijl het publiek.

Het podium was leeg,de gitarist,begon kabels los te maken.

En toen kwam de verrassing: de trailer van een ridderfilm die zanger Raytan had gemaakt.

Het geluid van de aankondiging bulderde luid uit de boxen, echt op zijn Amerikaans.

En dan zagen we de muzikanten die in een soort van ridderfilm als acteurs en actrices hun rol hebben.

En zo luid dat het geluid was,zo abrupt stopte de kennismaking met de film.

Voor het concert begon was de bar open,tijdens het concert was de bar meer dan een uur gesloten.

Na het concert ging de bar weer open,en kon men zijn dorst lessen aan een Keizer Karel bier, wijn of één of andere jenever,maar ook spuitwater fruitsap en frisdrank.

Wat verderop stond een tafel met doek,zat de welkomstdame van dienst alsook de welkomstheer die voordien de ingangskassa deden, maar er was mogelijkheid  om cd’s te kopen.Wat een mooie aanwinst was. Er werden toch enkele cd’s verkocht alsook chocoladetaart en citroentaart die gemaakt werd door niemand minder dan zangeres Vina Swan.

 Het concert was geslaagd mede dank zij het heldere geluid van klank- en lichtman des huizes Jan Simoen (die bekend van de elferieën) en iedereen was tevreden over het optreden en welicht komen ze in 2018 spoedig terug..

Giedo Lavenns

Een akoestische set brengen in open lucht waar veel volk op staat te kijken is altijd riskant: het geleuter van die twee zatlappen achter je kan verhinderen dat wat zich afspeelt op het podium vóór je in het niet verdwijnt. Gelukkig ging het op zaterdag 26 augustus 2017 om een beschaafd en welgemanierd publiek, met veel liefde voor muziek en voor elkaar. Bovendien konden we beschikken over een aantal artiesten die het rumoer zodanig hebben weten te doen verstommen, dat de speld die iedereen spreekwoordelijk kon horen vallen, bijna létterlijk kon worden gehoord door de hardhorige buren van Woonzorgcentrum Zoniën tweehonderd meter verderop. En dat wil wat zeggen, zo op het grasveld van Flavirama!

* Wim Arens: beet de spits af met vinger- en strijkwerk op cello, geïnspireerd op de hersenspinsels van onderandere Johannes Brahms. Zijn instrument klonk verrassend luid gezien de akoestische omstandigheden, maar het beleefde publiek sloot dan ook collectief haar bek en luisterde aandachtig. We zagen de man worstelen, we zagen hem hier en daar de mist in gaan, maar gecharmeerd heeft hij heel zeker. De met niemand anders te vergelijken grijns die hij naar ons allen wist dóór te stralen, leek niet meer of minder te willen zeggen: “relax mannekes, het is maar om te lachen”. En gelachen hébben we, al was het geen schaterlach maar eerder een oncontrolleerbaar gegrinnik en een grijns even breed als het podium met de bar daaraan toegevoegd.

* Mark Deknudt: op gitaar met zijn ‘Brusselse Leekes’ was voor velen geen onbekende en kwam als tweede aan zet. Hier en daar deed hij met zijn stemtypetjes en vuile moppen wat aan Urbanus denken en dat werd duidelijk gesmaakt, zo eveneens zijn naar het Brussels dialect vertaalde ‘leekes’ van Bob Dylan, George Brassens en Jacques Brel. Sommige moppen waren heel vuil. Té vuil om hier te publiceren: die waren namelijk om je dood te lachen, maar aangezien Flavirama geen gedoe wil met de officiële inspectie voor veiligheid houden we het er maar bij dat Mark Van Anus een paar keer nét niet op zijn gat is gevallen.

* Gaya Flamenca: is een Spaans verzinsel dat zoveel wil zeggen als ‘Vlaamse gaai’; gek genoeg vertoont degene die in deze groep het meest op een vogel lijkt, geen gelijkenissen met een Vlaamse gaai, maar eerder met een raaf. Hij heet Stalin Blake, is als Koerd geboren in Syrië en ook al staat er op zijn identiteitskaart het woord ‘staatloos’, bespeelde hij zijn flamencogitaar én zijn stem alsof de hele staat in genade en bewondering aan zijn voeten lag. Samen met de jonge Kosovaar Mirzhad op cajon, dansende- en zingende wervelwind Lieselotte Vervoort aka Carmencita De Brusélas én Ziggy Vanilly op tweede cajon stampte deze muzikale stoomtrein ei zo na een woonwagenbewonerspolonaise de boer op!

* Octavia De Zigeunerin & Bandit De Loebas: brachten teweeg wat je zou verwachten wanneer je plots een fel opgemaakte zigeunerin met een zenboeddhistisch kalm uit zijn kikkerogen kijkende Chichuahua het podium op ziet staan: monden vielen open van verbazing, sommigen verslikten zich in hun vals gebit, anderen beplasten zichzelf en knepen schaamtelijk de billen toe. Wat volgde was een monoloog uit het leven gegrepen en je zag mensen met verbazing kijken en luisteren naar het rijk gevuld avontuurlijke leven als verteld door Octavia De Zigeunerin, alleen had Bandit De Loebas er geen zin in: die stond er bij en keek er naar. Misschien had een drinkbakje met Flavirama’s best verkopende bier Ommegang Keizer Karel hem inspirationeel kunnen opblazen.

* Emballage Kado: was een mooi cadeau om heel snel en doelgericht een valiumkliniek te dynamiteren met de vrolijke deiningen een bezopen blauwe vinvis waardig: de ene helft van het publiek stond te dansen als losgeslagen dorpsidioten aan de bollen, de andere helft schaterde zich een aderbreuk bij het ontcijferen van de liedjes gezongen in het Brussels dialect.

* Wouter Van Poeck: op gitaar héél dicht bij het kampvuur gezeten in het gezelschap van zijn grote zus, deze laatste voornamelijk fungerende als elegant ontworpen microfoonstatief: voor wie er zat op te wachten jammer genoeg ab-so-luut niks incestueus te bespeuren, maar desalniettemin een romantisch beeld. Een intiem moment, dat het rauwe Amerikaans-Engels gemompel en het country-bluesachtige snarengedicht wonderwel paste als een met de hand gemaakte Harley Davidsonhandschoen.

* Marc Gaij & Bart Van Bilzen: ón-waar-schijn-lijk onnozel en haast té hilarisch om te beschrijven hoeveel malen men de ‘what the fucks’ kon zien openspatten in de blikken van het publiek bij het aanschouwen van dit duo kompleet gestoorde cabaretiers. Een rotvaart, een timing en je reinste smoelentrekkerij om duimen en wijsvingers bij af te likken. Een klucht van een flamenco met liefde en respect voor de klucht én de flamenco. Diegene die het presteert kalm en sereen te blijven bij het aanschouwen van Duracell-konijn Marc Gaij die muziek speelt op de állerkleinste open en toe accordeon ooit gezien op dit terrein, wel…bestaat die eigenlijk? Kort maar krachtig heet dat.

* Madame Soleil: onmogelijk te missen aan de ‘lounge’, oftewel de tent tegenover de bar, tenzij je die avond blind en doof was. Pal onder het kruis van Jezus gezeten en met een hoed uit Kirgizië gekroond op een gezicht met de groenste kijkers uit de streek, trok deze mysterieus uitziende waarzegster onschuldige voorbijgangers naar zich toe als konden de ongelukkigen hun ijzeren vullingen haar magnetisch geladen blik simpelweg niet ontwijken. Geen moment zat ze om klanten verveeld, deze Madame. De ene na de andere moest het weten: “Trek ik binnenkort aan het kortste eind…of maakt ú hem langer?”

* Clark Maldrie: geboren presentator en strak in het Mijnheer-de-Circusdirecteurenpak, zo zag je en hoorde je hem verbaal knallen en ongeneerd lallen over Bandit De Loebas zijn verwijderde ballen zónder de algemene beleefdheid te verknallen. De ene artiest na de andere werd genadeloos de realiteit ingebruld, geblaft en gevleid met decibellende scheermessen maar het vermaak zag je op ieders lippen glimmen van kinderlijke onnozelheid. De leeuwenzweep wás er, ook al zag je hem niet.

* Sylvie Chinien (Nansya): klein meisje met grote leeftijd zingt en speelt gitaar zo kwetsbaar en breekbaar als eierschalen in een marmeren vijzel, over haar angsten, woede en liefde. Wonderlijk, speels, zeemzoet, vindingrijk. Even kwam Edie Brickell om de hoek, Heather Nova duwde haar zachtjes en beleefd terug en draaide haar een gevorkte tong. Het moet gezegd: Sylvie was ook zo iemand die het die avond heeft gepresteerd het publiek te doen zwijgen als het graf en elk mogelijke storing van menselijke of andere aard te doen vállen in dat graf, met een Ommegang op diens kop.

* Christophe Boogaerts: vlotte jonge zakenman in vrijetijdskledij en gezeten op akoestische gitaar perst de stem van een jonge Stevie Wonder uit z’n strot. Je zag mensen in het publiek twijfelen of ze hem een kopje thee zouden geven, zo kwetsbaar mooi vonden ze hem. Slechts twee nummers had deze ‘blue eyes’ te brengen, maar ze bleven even hardnekkig aan ieders billen plakken als het áller-állerlaatste velletje toiletpapier.

* Ceres Wieme: met een kol-los-sale ‘let’s cut the bullshit en make some gas’-attitude brak deze platinablonde Dolly Parton uit Antwerpen scheurend los op haar gitaar met een vrolijk frisse ‘La Bamba’ van Ritchie Valens. Wijdbeens zittende aan het knetterende kampvuur tokkelende op haar snarenmonster liet ze iedereen meezingen alsof het maanden op voorhand was afgesproken. Een pittige afsluiter voor de laatblijvers, zo vroeg in de ochtend.

* Verrassingsact: wat niemand had verwacht te horen op het moment dat veel mensen al waren afgedropen: een ijselijk luid scherp- en schor geschrei komende uit de wei ver voorbij de maand mei. Onmogelijk te zeggen van welke aard, maar dit geluid menselijk noemen kon geen mens volhouden. Was het een vogel? Of was het allicht een mensenetende zeugendekhengstbeer uit de orde van de Artiodactyla? Was het iets mechanisch van de boeren om joelende festivalgangers uit de streek te verdrijven? Geestelijke vader van Flavirama Marc Gaij, kort ‘Magaij’, verscheen ten tonele en declameerde het verlossende woord: “VOSSEN!” Je zag een paar verbaasde kwieten gefronst omkijken met op hun voorhoofden de pertinente vraag: “wat bezielt Alain Vossen om als een regelrechte imbeciel op dit godvergeten uur van de nacht in het veld te gaan staan schreien als ware hij een verkouden kraanvogel met acute constipatie??” De waarheid lag uiteraard geheel ergens anders. Die was namelijk in het dierenrijk te vinden. In de wereld van de vossen, meer bepaald. Volgens Magaij lieten de vossen weten er genoeg van te hebben en eisten op die manier hun welverdiende rust. En zo geschiedde.

* Vrijwilligerswerk: deze schitterende avond was alleen maar mogelijk met de hulp van talloze vrijwilligers en alléén maar vrijwilligers tout court. Aan de bar kon drank en eten worden besteld dat het geen naam had dankzij: Shilemeza Prins, Tamara Pepermans, Anneke Van Nuffel, Magda Tielemans, Sofie Mollekens.
Voor vers gebraden vlees, slaatjes uit alle windstreken, gebakken schijfjes Afrikaanse bakbananen en Yamwortel kon je aanschuiven bij mevrouw Faith Ferario, roepnaam ‘Kafui’ (spreek uit: ‘Káf-wie’).

Diegenen die vaak geheel onterecht over het hoofd worden gezien, zijn diegenen die dit moois vereeuwigen aan de hand van de fotografie, zodat wij met z’n allen nadien kunnen genieten van wat ooit was en besluiten dat het goed is, dat we zien dat we met z’n allen deel hebben uitgemaakt van iets groots en fijns en dat dat heeft geresulteerd in een geslaagde editie van het Bohemersbal: Jan Michiels en Tamara Pepermans.

Een avond om oortjes elfachtig bij te punten en ze op tijd te spitsen voor al wat kwam aandeinen op een zwevende beat, dat was Elferieën 2017.
Op zaterdag 29 juli had opperelf Magaij zijn zacht woekerende elferie genaamd Flavirama voorzien van brood en spelen op maat van kleine- en grote kinderen, al mag je dat brood met een korrel zout nemen aangezien brood noch zout voorhanden was; de peper daarentegen stoof er alle windstreken uit, ten bewijze de op deze vier laatsten geïnspireerde elfengerechten met veel liefde bereid door elfennimf Lieselotte Vervoort. Onnodig te vermelden hoe dit met veel overgave door talloze bezoekers werd gesmaakt!
Her en der in het Flavibos kon je ongeneerd struikelen over heerlijke nieuwigheden als houten volksspelen en het soort prikkelende vertelseltjes gebracht door Annelies Willems en haar dochter Renske, uiteraard onmogelijk naar deze tekst te vertalen. U had er maar moeten bij zijn!

Het moet gezegd: De Nachtegaal van Tervuren Magaij werd dit jaar op vocaal vlak minstens even hoog bijgestaan als hem zelve, en daar had onze brave bard niet eens een getormenteerd Venetiaans castraatzanger voor nodig.

Elfenorkaan uit de wereld van de Italiaanse opera La Cecilia Bartoli had andere verplichtingen, maar O diegenen die de hemelse keelklanken hebben moeten missen van elfenbries Lies Tousseyn: een immer nagalmend oorsnoepje!
Minder zichtbare elfen ondertussen hebben in de luwte geprobeerd de show te elfertilizeren met een rookmachine, projecties en aparte belichting: Ziggy Vanilly, Jan Michiels en Gert Fransoo.
Overigens: ál dat oeverloos ge-elf van uwentwegen in dozijnen aanwezig?
u was een elfachtig publiek!

Zaterdag 15 juli 2017:
Het blijft toch een beetje raar om naar een film te gaan zitten kijken op groot scherm in open lucht, in de natuur, omgeven door bomen en kriebelend gras onder de voeten. Het kan beginnen regenen. De brullende motoren van een vliegtuig kunnen spitse dialogen onverstaanbaar maken. Een voorbijvliegende duif kan iets ongewenst droppen in die ene holte waar je net een smakelijke slok bier door wilde jagen.
Ik zeg maar wat.

Zowaar twee films stonden op het programma.

Op de achtergrond en in het fris getrimd gras zag en hoorde je, Flaviramavoorzitter Marc Gaij en kompaan Johan Vancauteren verkleed als de jonge Henri de Croes en Pieter van Maldere (beide componisten aan het hof van Karel van Lorreinen) een verkwikkend muziekje brengen. Dit alles uiteraard met de meeste zorg uitgevoerd op een “authentieke” virgisint en de heer Gaij zijn driehonderd jaar oude viool.