Flavirama Park

uit DW

De dag dat zowat iedereen moegetergd en uitgeput om zuurstof sméékte na een nimmer eindigende hittegolf kon niet beter
vallen dan op de dag van zaterdag 24 juni, de dag van de ommekeer in het weer, dat wéér zoals immer, weer méér typisch Belgisch
weer op onze getormenteerde boterham smeerde. In concreto was het aangenaam fris en winderig: de cocktail die iedereen nodig had.
Al in de vroege namiddag gonsde het van de activiteiten in Flavirama, gaande van Ziggy Vanilly op zoek naar sprokkelhout voor de
brandstapel en Kaat Bauters met haar acteursgilde oefenende voor het spektakel, tot Magaij alles testende op geluid aan-, om- en óp
het podium en Tamara Pepermans die haar best deed de bar te voorzien van lekkers.

Een zestigtal bezoekers hebben zich weten te vergapen aan “Game of Thrones-in Playmobilformaat”. Alles straalde meer
professionaliteit uit dit jaar: beter voorbereid, beter scenario en grotere betrokkenheid van het publiek. Kortom: fris en winderig.
Het was een komen en gaan van groepjes het bos in- en uitgaande verwonderd klein en groot, amper gelovende dat dit alles zich
afspeelt in hun eigen buurt (“Ze zagen er nochtans zó normaal uit, meneer!”, aldus Jeanine Vellendoncks van achter de hoek).
Een “trouvaille” om duimen en wijsvingers bij af te likken dit jaar: het volk werd gevraagd letterlijk een steentje bij te dragen,
door per persoon een kiezelsteentje te droppen in de drinkbeker van de veroordeelde naar keuze. Het leek wel een stoelendans,
een volksverhuis, een grijpen om de hostie. Van de handvol heksen viel er eentje op door een overschot aan kiezel in haar pot
en daar stond ze dan ook meteen mee in de spot: IN DE FIK ERMEE DIE HEKS!

Het roffelen van de dodenmars liet een duistere wind opsteken en bij het aansteken van de brandstapel deed de wind waar ze zo goed
in is: aanwakkeren! In een mum van tijd domineerde een ware vuurtoorts ieders aanblik. Het was groots, het was verdomme poëtisch,
het was een pakket subliem volgroeid drama zoals alleen natuurkrachten dat kunnen in Flavidrama.

Om het publiek er van te doen gewissen dat het allemaal “maar om te lachen was”, trapten de leden van Hoeminnelic op de staart van
een muzikale notenbeer en spoten zalvende honingerei menig kant op, waardoor niemand beter wist de bar af te kalven tot het niveau
van vóór de hittegolf!

Voor een uitgebreid fotoverslag kan je hier terecht:

https://www.facebook.com/pg/Flavirama/photos/?tab=album&album_id=1450123748380477

Het heeft lang geduurd, maar kijk ‘s aan: het podium van Flavirama blijft voortaan voor eeuwig en drie dagen droog en dat hebben we vooral te danken aan de eigenaars van deze feeëriek klinkende namen, alsook vrienden van Flavirama > zie foto van links naar rechts: voorzitter Marc Gaij met Ziggy Vanilly, Lieselotte Vervoort, Johan Vancauteren en Axel Wauters. Samen hebben ze de zomerse hitte van die dag getrotseerd tijdens het plaatsen van een dak bestaande uit gestroomlijnde golfplaten; geen controversiële eternitshit of hopeloos ouderwetse kankerasbestrommel, maar gewoon keurig polyester even golvend als Magaij zijn haarlokken. We gaan er prat op een organisatie van transparantie en openheid te zijn. Wel nu: die golfplaten, daar kan je dóórkijken. Handig, voor als je tijdens het wolken kijken bij onweer niet wil nat worden.
Eerst moest de muur worden beklommen langs buurman Luc Cauwenbergs zijn terrein en Ziggy moest heelder bossen klimop snoeien, vooraleer hij samen met Axel aan het balkenwerk kon voor het gaten boren om de golfplaten in vast te vijzen. We hielden ons hart vast toen Johan besloot het dak op te klimmen langs de Flavikant, slechts steunende op twee stutbalken. Wij zijn echte mannen die hun stunts zélf doen, dus lieten we hem begaan. Gelukkig hield Magaij naast zijn hart ook zijn camera vast en kon deze nagelbijtende operatie worden gefilmd voor het nageslacht van wie dan ook. Aan Lieselotte haar decibels konden we opmaken hoe spectaculair het er ongetwijfeld moest hebben uitgezien vanuit haar standpunt en zo hield zij ons op het scherp van de snee: focus!
We zijn er een paar stoere schrammen rijker van geworden, maar wat nét iets belangrijker is: dat dak staat als een huis! Bovendien: Alain Vossen verscheen plots uit de bossen om uit te vissen of we het doel niet zaten te missen. Tevreden als een vos met een patrijs in z’n bek zegende hij ons ter plekke van pure contentement met de wildste culinaire verhalen uit Ver-van-hier-isthan.
Om dit verbaal aperitief én ons dakwerk te vieren zijn we uitbundig gaan schransen en hijsen bij Stone Island in Jezus-Eik (Overijsen) waar, volgens Johan uniek voor België, de gasten hun vlees eigenhandig mogen grillen op een forse tegel vulkanische steen! En Waarempel, wil je geloven dat we bij het vertrek zowaar ferm en energiek de handen werden toegeschud door een aantal vooraanstaande leden van de Mobutu-clan!